Życie św. Katarzyny ze Sieny

Katarzyna Benincasa urodziła się w Sienie, 25 marca 1347 roku. Była przedostatnią z 25 dzieci Iacopa, farbiarza i handlarza materiałami i jego żony, Lapy de’ Piagenti.

Już od dzieciństwa spotkanie z Chrystusem przełożyło się na pragnienie całkowitego zjednoczenia z Bogiem, które doprowadziło ją, w wieku lat siedmiu, do złożenia w tajemnicy ślubu dziewictwa. Po kilku latach ten wybór wszedł w konflikt z możliwością małżeństwa, które rodzina zaczęła wkrótce projektować, zgodnie ze zwyczajami epoki.

Katarzyna jednak chciała zobowiązać się na całe życie, dlatego przystąpiła do Sióstr Pokuty św. Dominika, świeckiej gałęzi Zakonu Kaznodziejskiego, łącząc życie modlitwy i służby rodzinie z zaangażowaniem na rzecz biednych, chorych i więźniów.

Problemy miasta pobudziły jej wrażliwość i inicjatywę, które wkrótce rozszerzyły się na pobliskie miasta i na złożoną sytuację Kościoła. Konflikty między rodami, antagonizmy ugrupowań politycznych, niesprawiedliwości społeczne, upadek moralny duchowieństwa, słabość papiestwa i upadek instytucji kościelnych sprawiały, że potrzebna była pilna odnowa chrześcijańskiego społeczeństwa Europy. 383 listy Katarzyny, które się zachowały, są skierowane do licznych osobistości kościelnych i politycznych, ale też do osób z różnych warstw społecznych, zakonników i świeckich; wielu z nich stało się jej uczniami i przyjaciółmi.

Wiele osób uważało, że powrót papieży z Awinionu do Rzymu jest konieczny dla reformy Kościoła i dla pogodzenia państw europejskich. Pierwsza próba powrotu Urbana V (1370) nie powiodła się już po kilku miesiącach. Urban zmarł niedługo po powrocie do Awinionu, jak mu to przepowiedziała św. Brygida ze Szwecji. Po śmierci Brygidy (1372) jej spowiednik, Alfons z Valdaterry, został wysłany w roku 1374 przez nowego papieża, Grzegorza XI, do Katarzyny, z wezwaniem, aby modliła się za niego i za Kościół (por. List 127), podczas gdy miasta Toskanii przyłączały się do Visontich z Mediolanu, przeciw papieżowi. W maju Katarzyna udała się do Florencji, gdzie właśnie zebrała się kapituła generalna dominikanów. Tu otrzymała jako ojca duchownego Rajmunda delle Vigne, pochodzącego z Kapui. 

Po powrocie do Sieny, gdzie pojawiły się nowe ogniska zarazy, Katarzyna zaangażowała się zaraz w pomoc chorym.

Na wiosnę 1375 roku Katarzyna udała się do Pizy i Lukki, aby starać się odciągnąć te miasta od ligi antypapieskiej organizowanej przez Barnabę Viscontiego i przekonać je do przyłączenia się do planowanego „przejścia” do Ziemi Świętej (krucjaty). Wydawało się, że to doprowadzi państwa do zakończenia konfliktów, które rozdzierały Europę; Katarzyna, jak wiele innych duchowych osób, miała zamiar udać się do tych ziem, aby – nawet kosztem życia – nieść zbawienie Chrystusa ludom niechrześcijańskim; w ten sposób stałyby się początkiem nowego życia Kościoła (List 218). Katarzyna zwróciła się z tym apelem także do pobożnych kobiet, jak monna Paola i jej towarzyszki z Fiesole; brat Tomasz ze Sieny, zwany Caffarinim, poświadcza, że sama Katarzyna pragnęła wyruszyć: „pragnęła przejść – ona i inni – do niewiernych i do Ziemi Świętej”; a rozmawiając z Grzegorzem XI o „przejściu” wyraziła pragnienie „odwiedzenia Grobu Pańskiego i uczestniczenia w tym przejściu, jeśli tak się spodoba Bogu, razem z najbliższymi przyjaciółmi, dla zbawienia zarówno chrześcijan, jak i niechrześcijan.” (Processo Castellano, str. 44, 27 i 45, 9-13 Laurent; Legenda maior, 2, 10. 19-21, str. 327, Nocentini). 1 kwietnia 1376 roku Katarzyna miała wizję własnej misji wprowadzania zgody nie tylko między wrogimi stronnictwami i państwami, ale także między chrześcijanami i muzułmanami, dokonanej przez “przejście” od jednego ludu do drugiego (List 219).

Na początku maja Katarzyna udała się do Florencji, aby starać się o pojednanie miasta z papieżem. Po kilku tygodniach wyruszyła do Awinionu, aby wstawić się u papieża za mieszkańcami Florencji, dotkniętymi klątwą. Pod koniec lata Katarzyna uzyskała od papieża obietnicę powrotu do Rzymu; starała się też uzyskać szybki początek “przejścia”, uważając je za pilne, dla dobra zarówno chrześcijan, jak i muzułmanów (por. List 237). 13 sierpnia dwór papieski opuścił Awinion, kierując się do Rzymu drogą morską, natomiast Katarzyna i jej uczniowie wyruszyli drogą lądową. Zatrzymali się w Varazze, gdzie papież spotkał się z Katarzyną, która znowu dodawała mu odwagi. Grzegorz wkroczył do Rzymu 17 stycznia 1377, natomiast Katarzyna była w Sienie pod koniec grudnia 1376.

Katarzyna założyła klasztor mniszek w Belcaro (pod Sieną), a w roku 1377 spędziła koniec lata i jesień w Rocca d’Orcia, aby doprowadzić do zgody dwie rywalizujące gałęzie potężnej rodziny Salimbenich i wprowadzić pokój wśród mieszkańców. Tu Katarzyna, przejęta trudną sytuacją Kościoła i społeczeństwa rozpoczyna rozmyślanie i dyktowanie swojej „Księgi” (czyli „Dialogu”) i zawiadamia o tym Rajmunda, pisząc do niego osobiście (List 272).

Następnie, na polecenie Grzegorza, Katarzyna udaje się do Florencji, aby doprowadzić do zawarcia pokoju między papieżem i florentyńczykami.

Po śmierci Grzegorza (27 marca 1378) zostaje wybrany jego następca, Bartolomeo Prignano, arcybiskup Bari, który przyjmuje imię Urbana VI (8 kwietnia).

Latem, we Florencji, Katarzyna niewiele brakuje, by została zabita w tak zwanym "buncie Ciompich", ale ostatecznie dochodzi do zawarcia pokoju między miastem i papieżem (28 lipca).

Po powrocie do Sieny Katarzyna zakończyła kompozycję swojej “Księgi” w połowie października. W międzyczasie surowość Urbana VI wzbudziła niezadowolenie w Kurii rzymskiej, w efekcie 20 września kardynałowie, w większości Francuzi, zebrali się w Fondi i wybrali antypapieża, Roberta z Genewy, który przybrał imię Klemensa VII. W ten sposób zaczęła się schizma, która podzieliła Kościół i Europę aż do roku 1417.

28 listopada Katarzyna, na rozkaz Urbana VI, przybyła do Rzymu, aby wspierać duchowo Kurię i przyczynić się do skupienia wokół Urbana poparcia państw Europy. Trzeba też było zrezygnować z projektu „przejścia” do niechrześcijan (por. List 274 i 340). Katarzyna angażuje się w sprawę jedności i reformy Kościoła, przez modlitwę i intensywną działalność dyplomatyczną, wzywając także listownie zaangażowania rządów i modlitwy mnichów. Papież chciał wysłać ją do Neapolu, do królowej Joanny, razem z córką zmarłej Brygidy Szweckiej (także o imieniu Katarzyna); ale obawy młodej Szwedki i Rajmunda przekonały Urbana, aby zrezygnował z tego projektu, ku wielkiemu rozczarowaniu Katarzyny (Legenda maior 3,1, 11-12, str. 354 Nocentini; Processo Castellano, str. 149, 5-6 Laurent).

Po intensywnej działalności dyplomatycznej, użyźnionej nieprzerwaną modlitwą i pokutą, Katarzyna zmarła w Rzymie, 29 kwietnia 1380 roku w domu Paoli del Ferro (por.  Tommaso de Petra, cytowany przez Bartolomea Dominici w: Processo Castellano, str. 350,16 Laurent) w którym zamieszkała ze swoimi uczniami, na ulicy del Papa (Legenda maior 3, 3, 8, str. 374 Nocentini); dziś jest to plac św. Klary, nr 14. Została pochowana w pobliskim kościele dominikanów s. Maria sopra Minerva. Na tablicy nagrobnej (dziś przechowanej w zakrystii bazyliki) Rajmund dał napisać, że Katarzyna „wzięła na siebie troskę o umierający świat” (mundi zelum gessit moribundi).   

Chronologia

(por. G. Cavallini, Caterina da Siena: la vita, gli scritti, la spiritualità, Roma, Città Nuova, 2008, p.19-30) 

Katarzyna Benincasa urodziła się w Sienie, 25 marca 1347 roku. Była przedostatnią z 25 dzieci Iacopa, farbiarza i handlarza materiałami i jego żony, Lapy de’ Piagenti.

Już od dzieciństwa spotkanie z Chrystusem przełożyło się na pragnienie całkowitego zjednoczenia z Bogiem, które doprowadziło ją, w wieku lat siedmiu, do złożenia w tajemnicy ślubu dziewictwa. Po kilku latach ten wybór wszedł w konflikt z możliwością małżeństwa, które rodzina zaczęła wkrótce projektować, zgodnie ze zwyczajami epoki.

Katarzyna jednak chciała zobowiązać się na całe życie, dlatego przystąpiła do Sióstr Pokuty św. Dominika, świeckiej gałęzi Zakonu Kaznodziejskiego, łącząc życie modlitwy i służby rodzinie z zaangażowaniem na rzecz biednych, chorych i więźniów.

Problemy miasta pobudziły jej wrażliwość i inicjatywę, które wkrótce rozszerzyły się na pobliskie miasta i na złożoną sytuację Kościoła. Konflikty między rodami, antagonizmy ugrupowań politycznych, niesprawiedliwości społeczne, upadek moralny duchowieństwa, słabość papiestwa i upadek instytucji kościelnych sprawiały, że potrzebna była pilna odnowa chrześcijańskiego społeczeństwa Europy. 383 listy Katarzyny, które się zachowały, są skierowane do licznych osobistości kościelnych i politycznych, ale też do osób z różnych warstw społecznych, zakonników i świeckich; wielu z nich stało się jej uczniami i przyjaciółmi.

Wiele osób uważało, że powrót papieży z Awinionu do Rzymu jest konieczny dla reformy Kościoła i dla pogodzenia państw europejskich. Pierwsza próba powrotu Urbana V (1370) nie powiodła się już po kilku miesiącach. Urban zmarł niedługo po powrocie do Awinionu, jak mu to przepowiedziała św. Brygida ze Szwecji. Po śmierci Brygidy (1372) jej spowiednik, Alfons z Valdaterry, został wysłany w roku 1374 przez nowego papieża, Grzegorza XI, do Katarzyny, z wezwaniem, aby modliła się za niego i za Kościół (por. List 127), podczas gdy miasta Toskanii przyłączały się do Visontich z Mediolanu, przeciw papieżowi. W maju Katarzyna udała się do Florencji, gdzie właśnie zebrała się kapituła generalna dominikanów. Tu otrzymała jako ojca duchownego Rajmunda delle Vigne, pochodzącego z Kapui. 

Po powrocie do Sieny, gdzie pojawiły się nowe ogniska zarazy, Katarzyna zaangażowała się zaraz w pomoc chorym.

Na wiosnę 1375 roku Katarzyna udała się do Pizy i Lukki, aby starać się odciągnąć te miasta od ligi antypapieskiej organizowanej przez Barnabę Viscontiego i przekonać je do przyłączenia się do planowanego „przejścia” do Ziemi Świętej (krucjaty). Wydawało się, że to doprowadzi państwa do zakończenia konfliktów, które rozdzierały Europę; Katarzyna, jak wiele innych duchowych osób, miała zamiar udać się do tych ziem, aby – nawet kosztem życia – nieść zbawienie Chrystusa ludom niechrześcijańskim; w ten sposób stałyby się początkiem nowego życia Kościoła (List 218). Katarzyna zwróciła się z tym apelem także do pobożnych kobiet, jak monna Paola i jej towarzyszki z Fiesole; brat Tomasz ze Sieny, zwany Caffarinim, poświadcza, że sama Katarzyna pragnęła wyruszyć: „pragnęła przejść – ona i inni – do niewiernych i do Ziemi Świętej”; a rozmawiając z Grzegorzem XI o „przejściu” wyraziła pragnienie „odwiedzenia Grobu Pańskiego i uczestniczenia w tym przejściu, jeśli tak się spodoba Bogu, razem z najbliższymi przyjaciółmi, dla zbawienia zarówno chrześcijan, jak i niechrześcijan.” (Processo Castellano, str. 44, 27 i 45, 9-13 Laurent; Legenda maior, 2, 10. 19-21, str. 327, Nocentini). 1 kwietnia 1376 roku Katarzyna miała wizję własnej misji wprowadzania zgody nie tylko między wrogimi stronnictwami i państwami, ale także między chrześcijanami i muzułmanami, dokonanej przez “przejście” od jednego ludu do drugiego (List 219).

Na początku maja Katarzyna udała się do Florencji, aby starać się o pojednanie miasta z papieżem. Po kilku tygodniach wyruszyła do Awinionu, aby wstawić się u papieża za mieszkańcami Florencji, dotkniętymi klątwą. Pod koniec lata Katarzyna uzyskała od papieża obietnicę powrotu do Rzymu; starała się też uzyskać szybki początek “przejścia”, uważając je za pilne, dla dobra zarówno chrześcijan, jak i muzułmanów (por. List 237). 13 sierpnia dwór papieski opuścił Awinion, kierując się do Rzymu drogą morską, natomiast Katarzyna i jej uczniowie wyruszyli drogą lądową. Zatrzymali się w Varazze, gdzie papież spotkał się z Katarzyną, która znowu dodawała mu odwagi. Grzegorz wkroczył do Rzymu 17 stycznia 1377, natomiast Katarzyna była w Sienie pod koniec grudnia 1376.

Katarzyna założyła klasztor mniszek w Belcaro (pod Sieną), a w roku 1377 spędziła koniec lata i jesień w Rocca d’Orcia, aby doprowadzić do zgody dwie rywalizujące gałęzie potężnej rodziny Salimbenich i wprowadzić pokój wśród mieszkańców. Tu Katarzyna, przejęta trudną sytuacją Kościoła i społeczeństwa rozpoczyna rozmyślanie i dyktowanie swojej „Księgi” (czyli „Dialogu”) i zawiadamia o tym Rajmunda, pisząc do niego osobiście (List 272).

Następnie, na polecenie Grzegorza, Katarzyna udaje się do Florencji, aby doprowadzić do zawarcia pokoju między papieżem i florentyńczykami.

Po śmierci Grzegorza (27 marca 1378) zostaje wybrany jego następca, Bartolomeo Prignano, arcybiskup Bari, który przyjmuje imię Urbana VI (8 kwietnia).

Latem, we Florencji, Katarzyna niewiele brakuje, by została zabita w tak zwanym "buncie Ciompich", ale ostatecznie dochodzi do zawarcia pokoju między miastem i papieżem (28 lipca).

Po powrocie do Sieny Katarzyna zakończyła kompozycję swojej “Księgi” w połowie października. W międzyczasie surowość Urbana VI wzbudziła niezadowolenie w Kurii rzymskiej, w efekcie 20 września kardynałowie, w większości Francuzi, zebrali się w Fondi i wybrali antypapieża, Roberta z Genewy, który przybrał imię Klemensa VII. W ten sposób zaczęła się schizma, która podzieliła Kościół i Europę aż do roku 1417.

28 listopada Katarzyna, na rozkaz Urbana VI, przybyła do Rzymu, aby wspierać duchowo Kurię i przyczynić się do skupienia wokół Urbana poparcia państw Europy. Trzeba też było zrezygnować z projektu „przejścia” do niechrześcijan (por. List 274 i 340). Katarzyna angażuje się w sprawę jedności i reformy Kościoła, przez modlitwę i intensywną działalność dyplomatyczną, wzywając także listownie zaangażowania rządów i modlitwy mnichów. Papież chciał wysłać ją do Neapolu, do królowej Joanny, razem z córką zmarłej Brygidy Szweckiej (także o imieniu Katarzyna); ale obawy młodej Szwedki i Rajmunda przekonały Urbana, aby zrezygnował z tego projektu, ku wielkiemu rozczarowaniu Katarzyny (Legenda maior 3,1, 11-12, str. 354 Nocentini; Processo Castellano, str. 149, 5-6 Laurent).

Po intensywnej działalności dyplomatycznej, użyźnionej nieprzerwaną modlitwą i pokutą, Katarzyna zmarła w Rzymie, 29 kwietnia 1380 roku w domu Paoli del Ferro (por.  Tommaso de Petra, cytowany przez Bartolomea Dominici w: Processo Castellano, str. 350,16 Laurent) w którym zamieszkała ze swoimi uczniami, na ulicy del Papa (Legenda maior 3, 3, 8, str. 374 Nocentini); dziś jest to plac św. Klary, nr 14. Została pochowana w pobliskim kościele dominikanów s. Maria sopra Minerva. Na tablicy nagrobnej (dziś przechowanej w zakrystii bazyliki) Rajmund dał napisać, że Katarzyna „wzięła na siebie troskę o umierający świat” (mundi zelum gessit moribundi).   

Chronologia

(por. G. Cavallini, Caterina da Siena: la vita, gli scritti, la spiritualità, Roma, Città Nuova, 2008, p.19-30) 

1305


Bertrand de Got, arcybiskup Bordeaux, jako papież Klemens V przenosi siedzibę papieską do Awinionu.

1337


Zaczyna się Wojna Stuletnia.

1343


Cola di Rienzo zostaje wysłany do Awinionu, aby prosić papieża Klemensa VI o powrót do Rzymu.

1347


Nascita di Caterina e Giovanna

20 maja. Cola di Rienzo obejmuje władzę jako trybun Świętej Republiki Rzymskiej.

25 marca – Niedziela Palmowa i Nowy Rok w kalendarzu Sieny – rodzą się córki Jacopa Benincasa i Lapy de’ Piangenti, Katarzyna i Joanna; Joanna umiera po kilku dniach.

1348

Zaraza wyniszcza Europę, zmniejszając ludność o około dwie trzecie.

9 czerwca Joanna I, królowa Neapolu, sprzedaje papieżowi miasto Awinion.

W rodzinie Benincasów rodzi się ostatnia córka, o imieniu Joanna.

1353


Visione di Cristo ponteficeKatarzyna, wracająca do domu ulicą del Costone, ma pierwszą wizję: Chrystus w stroju papieskim ukazuje jej się nad kościołem św. Dominika, uśmiecha się i ją błogosławi.








1354



caterina si taglia i capelli

    Cola di Rienzo wraca tryumfalnie do Rzymu po kilku latach nieobecności; otrzymuje tytuł senatora, ale wkrótce zostaje zabity w zasadzce.

    W wieku 7 lat Katarzyna ofiaruje się Bogu, składając ślub dziewictwa. Od tego momentu prowadzi surowe życie, które rodzina na próżno stara się utrudniać.

1363


Caterina riceve labito del Terzo Ordine DomenicanoKatarzyna wstępuje do Sióstr Pokuty św. Dominika (tercjarek), aby móc lepiej przeżywać swoje poświęcenie Bogu i mieć więcej możliwości działania.


 

1366 ca.


matrimonio mistico

Wewnętrzne zjednoczenie Katarzyny z Chrystusem kulminuje w doświadczeniu mistycznych zaślubin.

 


 

1367...

Papież Urban V próbuje przywrócić siedzibę papiestwa do Rzymu: 30 kwietnia opuszcza Awinion, a 4 czerwca dopływa do Corneto; do Rzymu wkracza 16 października.

Chrystus nie wchodzi do celi Katarzyny, ale stojąc na progu zaprasza ją do wyjścia i uczestniczeniu w życiu rodziny.

... 1367


caterina dona la veste al poveroOd tego czasu Katarzyna nie tylko bierze udział w życiu rodziny, ale też odwiedza chorych w szpitalu, pomaga biednym i uwięzionym, zajmuje się wszystkimi, potrzebującymi pomocy materialnej lub moralnej.

Wokół Katarzyny tworzy się “rodzina” uczniów: mężczyźni i kobiety, księża, zakonnicy i świeccy.

1370

Koronacja Ludwika Węgierskiego na króla Polski.

Perugia buntuje się preciw francuskim wysłannikom papieża.

Urban V wyjeżdża z Rzymu (17 kwietnia) do Witerbo i ogłasza zamiar powrotu do Awinionu. We wrześniu wypływa z Cornetu i dociera do Francji 24 września. Niedługo później (19 grudnia) umiera, jak mu to przepowiedziała św. Brygida ze Szwecji.

30 grudnia zostaje wybrany jego następca, Pierre Roger di Beaufort, który przyjmuje imię Grzegorza XI.

1371


Polityka nowego papieża, Grzegorza XI, który stara się zmniejszyć siłę Viscontich, panujących w Mediolanie, znajduje zwolenników w północnych Włoszech, popierają go także królowa Joanna z Neapolu i król Ludwik Węgierski. Natomiast miasta Toskanii są mu przeciwne.

1372

Grzegorz XI ogłasza na koncystorzu zamiar powrotu do Rzymu.

Flota angielska zostaje pokonana pod La Rochelle.

Św. Brygida Szwedzka umiera w Rzymie.

1373/1374


Katarzyna pisze do Bernabò Viscontiego, współrządcy Mediolanu, (List 28) wzywając go do lojalności wobec papieża.

1374

17 kwietnia Grzegorz XI powtarza na koncystorzu swój zamiar powrotu do Rzymu.

W marcu Katarzynę odwiedza Alfonso z Valdaterry, który był wcześniej biskupem Jaén, związany z ruchami eremickimi w Środkowych Włoszech oraz spowiednik św. Brygidy; przekazuje on Katarzynie list odpustowy od Grzegorza XI wraz z prośbą o modlitwę za Kościół (por. List 127).
W maju Katarzyna jest we Florencji, gdzie znajduje nowych przyjaciół i uczniów. Jej kierownikiem duchowym zostaje dominikanin Rajmund z Kapui. Po powrocie do Sieny Katarzyna spędza lato pomagając chorym na zarazę.
Jesienią odwiedza klasztor dominikanek w Montepulciano, gdzie oddaje hołd ciału św. Agnieszki Segni.

1375...


caterina riceve le stimmate2

Neapol, Genua i inne państwa włoskie ofiarują Grzegorzowi statki, oczekując, że wkrótce dwór papieski przeniesie się do Rzymu. Ale papież ma nadzieję, że jego obecność w Awinionie może sprzyjać zakończeniu wojny między Francją i Anglią, i dlatego odkłada wyjazd. Zostaje podpisany rozejm w Bruges.

Wiosną i na początku lata Katarzyna odwiedza Pizę i Lukkę, aby przekonać władze miast od przyłączenia się do ligii antypapieskiej, tworzonej przez Bernabò Viscontiego i przekonać je do uczestnictwa w planowanym „przejściu” (krucjacie) do Ziemi Świętej.

1 kwietnia Choroba św. Katarzyny w kościele w Pizie pokazuje jej oddanie się Chrystusowi ukrzyżowanemu, przeżyte jako pawłowe doświadczenie stygmatów (cf. Ga 6,17).



... 1375


La decapitazione di Niccolo di TuldoPo powrocie do Sieny Katarzyna towarzyszy Niccolò di Tuldo (pochodzącemu z Perugii) na miejsce egzekucji. Jego nawrócenie jest dla niej „pierwszym kamieniem” reformy Kościoła (List 273).

Katarzyna wraca do Pizy i tu, pod koniec roku 1375 przyjmuje wizytę ambasadora królowej Cypru, który podróżuje do Awinionu. Prosi on Katarzynę, aby wpłynęła na papieża, aby przyśpieszył „przejście” na Bliski Wschód (List 132).

1376...


caterina con croce spalle e ulivo pace

Piza i Lukka przyłączają się do ligii antypapieskiej (12 marca); także Bolonia się buntuje (19 marca). Najemni żołnierze Johna Hawkwooda walczą przeciw buntownikom i niszczą Faenzę. Grzegorz XI rzuca klątwę na Florencję, która jest centrum buntu.

Katarzyna pisze listy do Grzegorza, ukazując mu konieczność pilnego powrotu do Rzymu, reformy Kościoła i zorganizowania „przejścia”. Rajmund i inni zwolennicy Katarzyny udają się do Awinionu, aby tam bronić sprawy Florencji.

1 kwietnia Katarzyna ma symboliczną wizję (List 219), w której chrześcijanie i niechrześcijanie wchodzą razem do boku Chrystusa, podczas gdy ona otrzymuje krzyż i gałązkę oliwną, aby zanieść je do obu ludów.

Na początku maja Katarzyna wyrusza do Florencji, by starać się o pojednanie miasta z Grzegorzem XI. Pod koniec maja wyrusza do Awinionu, gdzie przybywa 18 czerwca. Rajmund jest tłumaczem, tłumaczy jej słowa na łacinę. Katarzyna nie uzyskuje pojednania Florencji z papieżem, ale doprowadza Grzegorza do stanowczej decyzji przeniesienia się do Rzymu.

W sierpniu, na prośbę księcia Ludwika Andegaweńskiego, Katarzyna pisze do króla Francji Karola V z prośbą o zakończenie wojny przeciw Anglii i o przyłączenie się do „przejścia” do Ziemi Świętej.

... 1376


caterina incoraggia gregorio xi

13 września Grzegorz XI i jego dwór wyjeżdżają z Awinionu do Marsylii, skąd 2 października wypływają do Włoch. Ale statki muszą walczyć przeciw wielkiej burzy i dopiero dwa tygodnie później docierają do Savony, a potem do Genui, gdzie się zatrzymują. Francuscy kardynałowie starają się przekonać papieża, aby wrócił do Awinionu, ale po spotkaniu z Katarzyną, 29 października flota wypływa na południe,a 6 grudnia Grzegorz i jego dwór lądują w Corneto.

Gregorio XI entra a Roma13 września Katarzyna i jej towarzysze zaczynają podróż lądową do Włoch.

3 października przybywają do Varazze, a następnego dnia wyruszają do Genui, gdzie zatrzymują się dłużej z powodu choroby niektórych z uczniów Katarzyny.

W Genui Katarzyna spotyka Grzegorza i zachęca go do dalszej podróży do Rzymu.

Pod koniec grudnia Katarzyna wraca do Sieny.

1377

13 stycznia papieska flota wypływa do Rzymu.

17 stycznia Grzegorz dociera do brzegu naprzeciw bazyliki św. Pawła poza murami, dalej w podróży do Watykanu towarzyszy mu świąteczny tłum.

W lutym żołnierze bretońscy, pod wodzą kardynała Roberta z Genewy zabijają ludność Ceseny, która zbuntowała się przeciw papieżowi.

25 stycznia Katarzyna otrzymuje od władz Sieny pozwolenie na ufundowanie klasztoru w Belcaro, w twierdzy, którą jej przekazał Nanni di Ser Vanni, który nawrócił się i został jej uczniem.

Katarzyna spędza koniec lata i jesień w Rocca d’Orcia, by zaprowadzić pokój między dwoma rywalizującymi gałęźmi rodziny Salimbenich i wśród  mieszkańców doliny d’Orcia, którzy żyli w konfliktach z powodu gwałtowności i nienawiści panów.

Pierwszy zamysł Dialogu. Katarzyna przedstawia go Rajmunda w długim liście (272), który pisze osobiście.

Chcąć zakończyć spór z Florencją, papież Grzegorz wysyła Katarzynę do Florencji jako pośrednika.

 

1378


caterina aggredita a firenze

27 marca umiera Grzegorz XI.

8 kwietnia: Bartolomeo Prignano, arcybiskup Bari, zostaje wybrany papieżem. Wybiera imię Urbana VI i ogłasza swój zamiar pozostania w Rzymie. Zaczyna od razu oczyszczać Kościół z korupcji i nadużyć, ale jego sposób postępowania, przesadnie surowy, sprawia, że ma wielu nieprzyjaciół.

We Florencji Katarzyna jest bliska śmierci w zamieszkach. Ostatecznie zostaje zawarty pokój między florentyńczykami i papieżem (28 lipca).


caterina detta il dialogo a fra santi2

Katarzyna wraca do Sieny pod koniec lata i zajmuje się tworzeniem Dialogu, który zaczęła dyktaować w poprzednich miesiącach i który zostanie zakończony w pierwszej połowie października.

20 września kardynałowie, w większości Francuzi, zbierają się w Fondi i organizują nowe konklawe: wybierają kardynała Roberta z Genewy, który przyjmuje imię Klemensa VIII. Zaczyna się w ten sposób schizma, która na około czterdzieści lat podzieli chrześcijaństwo zachodnie na dwa, a nawet na trzy stronnictwa.

caterina ricevuta da urbano vi

28 listopada: na rozkaz Urbana VI Katarzyna przybywa do Rzymu. Następnego dnia przemawia do papieża i do kardynałów, dodając im odwagi i wzywając do zaufania do Opatrzności.

W połowie grudnia Rajmund z Kapui wypływa z rzymskiego portu w Ostii do Francji, wysłany jako legat papieski do Karola V, jednak zatrzymuje się w Genui, bo czuje się zagrożony (por. List 344)

1379

Klemens, który przeniósł się do Awinionu, wysyła bretońskich żołnierzy do Włoch, aby walczyli przeciw zwolennikom Urbana VI. Niektórzy z nich bronią się w Zamku Anioła w Rzymie.

29 kwietnia w Marino wojsko antypapieża zostaje pokonane przez Kompanię św. Jerzego, pod dowództwem Alberica z Barbiano.

Katolicka Europa dzieli się teraz na dwa stronnictwa: środkowe Włochy, Wenecja, Mediolan, Genua, Flandria, Anglia i Polska popierają Urbana VI; natomiast Królestwo Nealpolu, Sabaudia, Hiszpania, Awinion, Szkocja i Francja uznają Klemensa VII.

Katarzyna przebywająca w Rzymie pisze wiele listów dla poparcia Urbana i wysyła Neriego di Landoccio do Neapolu (List 369) w nadziei przekonania królowej Joanny, aby sprzeciwiła się Klemensowi.

1380


morte di santa caterina

Pod koniec stycznia Katarzyna ma poważny atak serca (por. List 371).

Ale od 2 lutego czuje, że otrzymała natchnienie, by codziennie rano udać się z wysiłkiem do bazyliki św. Piotra, gdzie spędza cały dzień modląc się i poszcząc. (List 373).

Od 26 lutego nie może wstać z łóżka. Umiera 29 kwietnia, w południe.

Dwa dni później, nocą, jej ciało zostaje przeniesione do kościoła dominikanów S. Maria sopra Minerva, niedaleko miejsca śmierci, a następnego dnia tłum przychodzi do kościoła, by oddać jej ostanie pożegnianie.

 

epitaffio tomba s caterina

Rajmund, jej spowiednik, daje umieścić na jej grobie ten napis: "Hic humilis digna prudens Katerina / hic pausat que mundi zelum gessit moribundi. / Sub Lapa matre, Dominico postea patre, floru/it hec munda virgo, Senis oriunda" (Tu spoczywa Katarzyna, pokorna, godna, roztropna; wzięła na siebie ciężar umierającego świata. U matki Lapy, a potem u świętego ojca Dominika, zakwitła ta święta dziewica rodem ze Sieny).

 

Czytany 40767 razy Ostatnio zmieniany czwartek, 04 czerwiec 2020 07:50
Oceń ten artykuł
(1 głos)