Historia

Narodowe Centrum Studiów nad św. Katarzyną (od 2008 roku Międzynarodowe Centrum) powstało w Rzymie, w roku 1940. Jego założycielem był Mario Felice Bianchi (1885-1966), publicysta i promotor wielu inicjatyw dotyczących św. Katarzyny, między innymi współzałożyciel Stowarzyszenia Katerynatów (1926).

Na początku Centrum mieściło się na ul. Salita del Grillo 37, obok miejsca, gdzie w roku 1574 przeniosła się wspólnota Tercjarek dominikańskich, które po śmierci Katarzyny pozostały w domu na ulicy Papieża.

28 marca 1964, na prośbę Bianchiego, zadanie prezesa Centrum przyjęła Luigia Tincani (1889-1976), która już od roku 1933 zaczęła wydawanie książek, dotyczących św. Katarzyny („Edizioni Cateriniane”) a po wojnie, w marcu 1947 roku, z okazji 600-lecia urodzin św. Katarzyny ze Sieny, rozpoczęła publikację serii „Quaderni Cateriniani” i „Corona Aurea”.

Wśród pierwszych członków Narodowego Centrum byli dominikanie: o. Luigi Ciappi, teolog domu papieskiego, o. Antonino Silli i o. Tarsicio Piccari (sekretarze Instytutu Sztuki im. b. Angelica przy rzymskim klasztorze Santa Maria sopra Minerva), a także Adriana Cartotti Oddasso i uczeni Giorgio Petrocchi i Umberto Marvardi.

Po kilku zmianach Centrum mialo przez jakiś czas (2002-2016) siedzibę w domu, w którym Katarzyna mieszkała w ciągu ostatnich miesięcy życia – od lata 1379 roku do śmierci (29 kwietnia 1380 roku), na ulicy Papieża (via del Papa) – dzisiaj plac św. Klary (piazza di Santa Chiara) 14. Na parterze budynku, wielokrotnie przebudowanego, znajduje się Kaplica, zwana Kaplicą św. Katarzyny (Cappella „del Transito”).

W roku 1978 powstał pierwszy Statut Centrum, zgodny z normami Ministerstwa Edukacji; zmieniony w roku 2009. Od roku 2017 obowiązuje nowy statut.

30 kwietnia 1962 roku, przy Zamku Anioła w Rzymie, został odsłonięty  pomnik św Katarzyny. O jego powstanie starało się Centrum, we współpracy z rodziną dominikańską. Pomnik wykonał Francesco Messina. Marmurowa rzeźba wyraża troskę, która w najbardziej dramatycznych dniach schizmy popchnęła Katarzynę do bazyliki św. Piotra; płaskorzeźby przedstawiają sceny z życia Katarzyny. Przy pomniku, od roku 1962, zawsze 29 kwietnia, Urząd Miasta Rzymu składa hołd patronce miasta.

Od roku 1963 wiceprezesem Centrum była Giuliana Cavallini (1908-2004), która później stała się jego prezeską.
Giuliana Cavallini odnowiła badania nad św. Katarzyną, opierając je na solidnych fundamentach filologicznych; przygotowała nowe wydanie Dialogu (1968; nowe wydanie w 19952) i Modlitw (1978). Współpracowała z naukowcami włoskimi i zagranicznymi, głosiła wiele konferencji i wykładów we Włoszech i za granicą.

Oprócz studiów filologicznych wkrótce rozwinęły się badania nad ikonografią, zajmowały się tym Lidia Bianchi a potem Diega Giunta, która przejęła kierowanie Centrum po Giulianie Cavallini (2004-2014).

Czytany 5297 razy Ostatnio zmieniany wtorek, 05 marzec 2019 11:13
Oceń ten artykuł
(0 głosów)